Als kind wordt ons geleerd onszelf te verliezen. Dat begint als pasgeborene en gaat soms door tot de dood. Denk aan de vaak goedbedoelde voorzichtigheid van ouders die hun kinderen beschermen. Hen te vormen naar het beeld dat zij in gedachten hebben over hun kind. Hun levenspad vooraf al uit te stippelen, angsten over te dragen. “Pas op, je kunt heel hard vallen.” “Kies maar voor de veilige weg.” “Doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg.” Het mooiste antwoord dat een kind kan geven op de vraag: “Wat wil je later worden?” is “Ik ben al.”

Op zekere dag bedenk je, wie was ik ook alweer? Je hebt je leren aanpassen aan mensen, je wilde aardig gevonden worden, pleasen, erbij horen. Ging relaties aan, waarbij je ook weer rekening hield met de ander. Wat waren de dromen die je als kind had? Probeer die terug te halen. Gedachten als: ik ben nu toch te oud, het is te laat, had ik toen maar, dat kan ik niet, dat moet misgaan, ik weet niet waar ik moet beginnen, wat als ik faal, ik durf niet te springen en ik kies liever voor veiligheid, komen bij de meeste mensen voor die iets willen veranderen in hun leven maar het tegenhouden door deze stroperige, hardnekkige gedachten. Gevangen in een web van zogenaamde veiligheid blijf je daar zitten. Met mentale en fysieke klachten tot gevolg. Het enige waar je naar verlangt is THUISKOMEN bij jezelf.

Ik heb zelf mogen ervaren hoe bevrijdend het is door deze angsten heen te breken. Niet dat ik het niet spannend vond, maar ik besloot volledig te vertrouwen op mezelf en het universum. Met mijn werk, mijn missie, maar ook in mijn persoonlijke leven.

Iedere dag kun je opnieuw beginnen, iedere dag kun je verandering aanbrengen, knopen doorhakken en dichter bij jezelf komen. Een verbinding maken met je hart. Heb daarbij geduld en wees lief voor jezelf, want dit proces heeft tijd nodig.